30
αχινούς
3
κουτ. σούπας ελαιόλαδο
2
κουτ. σούπας χυμό λεμόνι
Εκτέλεση
Αφού
μαζέψουμε αχινούς, μόνο θηλυκούς που έχουν κοκκινωπό ή μωβ χρώμα, τους πλένουμε
πολύ καλά να φύγει η άμμος που μπορεί να έχουν τους ανοίγουμε με το ειδικό εργαλείο
η αν δεν το έχουμε τους ανοίγουμε βάζοντας ένα πιρούνι η ένα μαχαίρι στο κέντρο
και γυρίζοντάς το κυκλικά σαν να είναι ανοικτήρι αφαιρούμε τα εντόσθια τους.
Στη
συνέχεια με ένα κουταλάκι αφαιρούμε τα αυγά τους και τα βάζουμε σε ένα μπολ.
Προσθέτουμε ελαιόλαδο, αρκετό λεμόνι και ανακατεύουμε ελαφρά.
Οι
αχινοί συνήθως μαζεύονται με το γέμισμα του φεγγαριού γιατί τότε έχουν περισσότερα
αυγά και ναθυμάστε ότι δεν είναι όλοι φαγώσιμοι.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ
Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΑΧΙΝΙΩΝ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα απλό κείμενο μια συνταγή, εκ πρώτης όψεως αθώα, ξεκίνησε μια ναυμαχία στσου Κουρτσουλάρους με εμπλεκόμενα…μπατέλα τρία παρακαλώ!
Το ένα προέρχεται από το Βαθύ -στο Θιάκι καλέ εννοώ- το άλλο ξεκίνησε από την Αγία Μαύρα -την Λευκάδα ντε!- και το τρίτο που ήρθε όλο ορμή και νεύρο, ήταν από τον Κάλαμο!
Ο Γιώργος ο Λευκαδίτης ήρθε με τσι ωραίες παρατηρήσεις του για την «αχινοσαλάτα» του Τηλέμαχου και ο Καλαμησάνος ο Αντώνης ξεκίνησε και δεν τέλειωνε…
Και ο Γιώργος και ο Αντώνης ανοίξανε έναν κόσμο στα μάτια μου, που δεν υποπτευόμουνα καν ότι υπήρχε, ότι υπάρχει θέλω να πω! και μάλιστα από νέους ανθρώπους.
Όσοι νογάνε να τόνε φάνε, τόνε τρώνε με λίγο λάδι, λεμόνι και με τη ίδια τη θάλασσα που μοσκοβολάει ιώδιο μέσα στο καύκαλο και όχι σε μπολάκια το καθάρισμά του γιένεται με ένα περούνι ανάποδα και όχι με πλύσιμο γιατί τότες φεύγει η μυρουδιά τση θάλασσας την οποία ενώ τσι καθαρίζεις τη φυλάς μεσ΄ένα αγγειό, αλλιώτικα δεν ντο φχαριστιέσαι!
Αυτά πρόσθεσε ο Αντώνης και μάλιστα είπε ένα ωραίο:
Πρόκειται, λέει, για ιερή λιχουδιά, και η παροιμία λέει: «αν δεν βρείς τ΄αυγά μου φάε τα σκατά μου, για τσι μέρες ή τσι μεριές που δεν είναι αυγομένοι και πας και τσι βγάλεις»
Συνέχισε μετά ο Γιώργος ο Ζαβιτσάνος ο πολύ καλός φίλος από την Λευκάδα:
«Κατ΄ αρχήν δεν λέονται αχινοί, έτσι τσου λένε οι απεκιάθε και οι πρωτευουσιάνοι.
Το όνομα είναι αχινιός!
Και τρώγονται και οι μπλε και οι κίτρινοι και όσοι έχουνε αθίκια. Οι άλλοι είναι καλόεροι, ή γριβαχινιοί ή γαλαριοί.
Α! ο Γιώργος πρόσθεσε κλείνοντας και κάτι άλλο:
«Το δόντι του το ρουφάς»
Και ο Αντώνης συνέχισε..ακάθεκτος:
Όχι μόνον αθίκια, αλλά και καουροφαώματα και πετραδάκια και οποιοδήποτε αντικείμενο είναι απάνου τους, τσι κάνουνε να ξεχωρίζουνε απ΄τσι καλοέρους τσ΄άρσενικούς δηλαδή, οι οποίοι έχουνε κατάμαυρα πιο μακρουλά αγκάθια και δεν έχουν αποχρώσεις σα τζι θηλυκούς.
Εκειός πούχει δαιμονοποιηθεί είναι ο αχινιός ο «ζέβρος» που τόνε σκένουνται και ντε τονε τρώνε,είναι ο καλύτερος με θερία αυγά πιό κίτρινα όχι τόσο κόκκινα σαν ντουν αλλουνώνε, κοντά αγκάθια, και δε σε αγκελώνουνε άμα το ανοίεις.
Οι γαλάριοι είναι εξίσου νόστιμοι και λίγο πιό γλυκοί!
Το δόντι έχει ούλο το ζουμί με το ιώδιο μέσα το φρέσκο και μοσκοβολάει. Το δόντι το γοδέρουνε οι νοικοκυράδες όταν τ΄ανοίουνε για να τα φκιάξουνε!
(Μας στάλθηκε από τον Γρηγόρη Κωνσταντίνο Μαρκέτο, διαχειριστή του eptanisos.blogspot.gr
με την σημείωση: «ένα πολύ ωραίο κείμενο για τσου αχινιούς, που προέκυψε από τα σχόλια δύο φίλων από την Λευκάδα και από τον Κάλαμο… η γλώσσα τους είναι από τις πιο όμορφες πούχω διαβάσει».)