ΜΕΝΤΑ

Γένος ποωδών αρωματικών φυτών της οικογένειας των χειλανθών των εύκρατων περιοχών. Η λατινική ονομασία του φυτού «mentha» προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη «Μίνθη». Το φυτό της μέντας έχει ύψος που φτάνει τα 50εκ. Το καλοκαίρι εμφανίζει λευκά ή μοβ ανθάκια. Για να ευδοκιμήσει χρειάζεται πλούσιο υγρό έδαφος, αντέχει σε διαφορετικές κλιματολογικών συνθηκών. Στην ελληνική φύση αυτοφύονται διάφορα είδη μέντας όπως η mentha piperita (μέντα η πιπερώδης), η μέντα η πουλέγιος (Mentha pulegium) που είναι γνωστή και με την ονομασία φλισκούνι, η μέντα η μικρόφυλλη, η μέντα η στρογγυλόφυλλη (αγριόδυόσμος), η πράσινη μέντα ή αλλιώς δυόσμος (Mentha viridis), η μέντα η άγρια, η μέντα η υδροχαρής και άλλα. Όλα τα είδη του γένους είναι πλούσια σε βιταμίνες C και Α και σε αιθέρια έλαια. Η μέντα χρησιμοποιείται στη βιομηχανία καλλυντικών, και αρωμάτων.

Προέλευση: Ευρώπη, Δυτική και Κεντρική Ασία, Αίγυπτος, Βόρεια Αμερική, Λατινική Αμερική και Αυστραλία. Οι χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή παγκοσμίως μέντας και προϊόντων που προέρχονται από αυτήν είναι οι ΗΠΑ, η Ινδία και η Κίνα. Αιθέριο έλαιο μέντας παράγουν κυρίως η Ινδία, η Κίνα και η Βραζιλία.

Η μέντα, ένα από τα αρχαιότερα βότανα, αγαπήθηκε από διάφορους πολιτισμούς για το ευωδιαστό άρωμα της. Το φυτό φαίνεται ότι χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, καθώς έχουν βρεθεί σε Αιγυπτιακές πυραμίδες αποξηραμένα φύλλα μέντας που χρονολογούνται στο 1000 π.Χ. Εκτός από τους Αιγύπτιους και οι Έλληνες είχαν σε περίοπτη θέση το φυτό. Έτριβαν το τραπέζι τους με μέντα προτού έρθουν οι καλεσμένοι για να το αρωματίσουν.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Πλούτωνας αγάπησε μία νύμφη, τη νύμφη Μίνθη, γεγονός που προκάλεσε την ζήλια και την οργή της Περσεφόνης που τη μεταμόρφωσε σε φυτό. Τότε ο Πλούτωνας που δεν μπορούσε να της δώσει την αληθινή της μορφή, της έδωσε την ιδιότητα να μπορεί να γλυκαίνει τον αέρα κάθε φορά που την πατούν οι άνθρωπο με τα πόδια τους και συνθλίβονται τα φύλλα της και οι μίσχοι της. Έτσι, το φυτό ονομάστηκε μέντα από το όνομα της νύμφης Μίνθης. Υπάρχει μικρό χωριό με το όνομα Μήνη στο  όρος Μίνθη στην νοατιανατολική Πελοπόννησο, όπου το φυτό αφθονεί. Στην αρχαία Ρώμη τη χρησιμοποιούσαν σαν χωνευτικό και αρωμάτιζαν με αυτήν τα λουκάνικα και το κρασί.Οι Άραβες αγαπούν πολύ την μέντα για τις ιδιότητές της ως αφέψημα. Ο μύθος λέει ότι η Σαχρατάρ, για να μπορέσει να διηγηθεί στον σουλτάνο τις ιστορίες του Σεβάχ του Θαλασσινού και του Αλαντίν, έπινε μερικά φλιτζάνια μέντα για να μείνει άυπνη!!! Οι Ευρωπαίοι άποικοι έφεραν στην Αμερική τη μέντα, με την οποία έφτιαχναν τσάι που χρησίμευε ως φάρμακο.

Έχει θερμαντική και δροσιστική, πιπεράτη και αψιά γεύση. Η κλασική χαρακτηριστική γεύση της μέντας που είναι γνωστή σε όλους είναι αυτή της mentha piperita. Χρησιμοποιήστε μέντα και αρωματίστε το ρύζι, τα λαχανικά, τις σαλάτες, τα ντρέσινγκς και τις μαρινάδες για τα θαλασσινά. Στην Τούρκικη κουζίνα αρωματίζεται με φρέσκα φύλλα μέντας το γιαούρτι και σε όλη τη Δυτική Ασία σερβίρεται κεμπάπ με μέντα. Στη μαγειρική η αγγλική σάλτσα μέντας ταιριάζει με το αρνί και το μοσχάρι. Η μέντα καταναλώνεται και ως ρόφημα που αποτελεί εθνικό ποτό της Τυνησίας και του Μαρόκο.Συνδυάζεται με τσίλι, κύμινο, δενδρολίβανο μαντζουράνα, ρίγανη, θυμάρι, θρούμπι, φασκόμηλο και μαϊντανό.